75. a dream

Η Κρήτη θα κάνει τον Ιούνιο το πρώτο της gay pride. Μια παρέα ανθρώπων τολμά και διεκδικεί . Χίλια μπράβο στα παιδιά και μακάρι να έχει συνέχεια αυτό κι αλλού. Και στη Θεσσαλία , στη Θράκη, στην Πελοπόννησο, στην Ήπειρο.

Εδώ κάποιοι ίσως μειδιούν ειρωνικά .Στην Αμερική το μπαρ Stonewall ανακηρύχθηκε Μνημείο εθνικής κληρονομιάς. Εδώ κάποιοι σαρκάζουν ακόμη τις παρελάσεις υπερηφάνειας. Τις θεωρούν άχρηστες και εμπορευματοποιημένες εκδηλώσεις. Δεν αναφέρομαι στο φασιστοπαπαδαριό. Τους ξέρουμε αυτούς. Για μας , μιλώ, τις λεσβίες και τους gay ,που αναμασούμε ομοφοβικές παπαρδέλες. Για μας που κρυβόμαστε πίσω από ενοχικά φασώματα σε τουαλέτες, λευκούς γάμους και πληκτρολόγια.

 Όχι ,δεν είναι έτσι. Δεν είναι άχρηστα τα prides. Αν είναι έτσι, είναι άχρηστες κι όλες οι διαδηλώσεις , οι συγκεντρώσεις κι οι πρωτομαγιές. Αν είναι έτσι, ήταν άχρηστη κι η μεγάλη εκείνη πορεία χιλιάδων μαύρων στην Αλαμπάμα με μπροστάρη τον Μάρτιν Λ. Κίνγκ.

Όποτε μαζεύονται άνθρωποι για να διεκδικήσουν , να γιορτάσουν , να φωνάξουν, γίνονται ορατοί. Δείχνουν ότι υπάρχουν και ζουν. Ότι  ονειρεύονται. Ότι γυρεύουν φανερά το μερίδιό τους στην κοινωνία , γιατί έτσι όρισε η ανθρώπινη φύση. Όποτε μαζεύονται άνθρωποι και περπατούν μαζί στο δρόμο γελαστοί, κοιτούν κατάματα το φόβο τους και ο φόβος τους υποχωρεί.

Ονειρεύομαι σε κάθε πόλη της χώρας μου μια μέρα το χρόνο, σε ένα δρόμο ,σε μια παραλία, σε μια πλατεία  να μαζεύονται άνθρωποι που τιμούν την αγάπη, που δεν τολμούσε ως τώρα να πει το όνομά της. Ονειρεύομαι τα καλοκαίρια που οι παρέες θα σχεδιάζουν την εκδρομή τους σε μια πόλη με αφορμή το gay pride της.

Ονειρεύομαι  τα Χανιά, την Ξάνθη , τα Γιάννενα , το Βόλο , την Πάτρα , τη Λάρισα, να γεμίζουν μια μέρα το χρόνο με πολύχρωμες παρουσίες όλων των ηλικιών που θα βαδίζουν στο δρόμο περήφανες κι ελεύθερες από φόβο. Ονειρεύομαι και τις υπόλοιπες μέρες  του χρόνου ,να κρατούν το κεφάλι τους ψηλά και να χαμογελούν.

74.λεσβιακές ταινίες κι άλλα εδώδιμα

Οι λεσβίες που αγαπούν το cinema, διψούν για σχετικά φιλμς δίνοντας πολύ ψωμάκι στην παραγωγή θεαμάτων. Από την άλλη το λεσβιακό σινεμά  ξεπερνά την αρχαϊκή αφήγηση , που εστίαζε στο coming out , τις νευρώσεις, τα υπαρξιακά προβλήματα . Τώρα πια σμιλεύονται ιστορίες που διαπραγματεύονται το επέκεινα: την ορατή σχέση , την οικογένεια , τα παιδιά.

Φέτος θα δούμε μεγάλες ηθοποιούς όπως η  Cate Blanchett, η Julianne Moore , η Ellen Page  να πρωταγωνιστούν σε ρόλους λεσβιών στις ταινίες Carol και Freeheld . Την τελευταία τριετία γυρίστηκαν δεκάδες προσεγμένες ταινίες λεσβιακού ενδιαφέροντος. Μπορώ να ξεχωρίσω αρκετές όπως: A perfect ending , Les adieux à la reine , Mosquita y Mari ,Kyss Mig , Reaching for the moon  ,Concussion ,Blue is the warmest color, Appropriate Behavior. 

Οι λεσβιακές ταινίες συνήθως κάνουν πρεμιέρα σε lgbt φεστιβάλ κι έπειτα η μοίρα τους εξαρτάται από το promotion και τον ανταγωνισμό.  Κάποιες είναι αξιόλογες , με ακριβές παραγωγές,  καλό casting , επιμελημένο σενάριο και  ενδιαφέρουσα σκηνοθετική άποψη. Ενίοτε βέβαια παράγονται  και σκουπίδια , που δεν θα στέκονταν ούτε σαν ερασιτεχνικά φιλμάκια σχολικών projects.

Φυσικά μιλώ για τον σοβαρό κινηματογράφο κι όχι για τσόντες, με τις κλασικές τύπισσες που τη βρίσκουν με πλαστική τεχνική υποστήριξη μέχρι να έρθει ο πουτσαράς που θα τις τακτοποιήσει. Το πορνό αυτό απευθύνεται στις φαντασιώσεις straight αντρών και δε χρειάζεται καν σενάριο.

Υπάρχουν όμως και δουλειές ώστε να αναρωτιέσαι ,τι πίνουν και δε μας δίνουν. Είδα για παράδειγμα  το“Anatomy of a love seen”. Επηρεασμένη από το ότι η Marina Rice Bader είχε γυρίσει με τη Νικόλ Κοντ το Elena Undone και το Perfect ending , περίμενα κάτι καλό . Με πλούσια διαφήμιση ,θετικές κριτικές και προώθηση στα λεσβιακά περιοδικά  , έλεγα , οκ ας δούμε τι καινούργιο έχει να μας πει . 

Λοιπόν , δε μιλάμε για απλό φασόλι αλλά για πατάτα ολκής! Ρε κορίτσια , αμάν!Τι βασανιστήριο ήταν αυτό; Ξέρετε τι έκαναν οι κυρίες; Έβαλαν 70 χιλιάδες δολάρια ,3 ηθοποιούς γνωστές στην κολλητή τους , η σκηνοθέτης-σεναριογράφος-παραγωγός Marina Bader  έπαιζε και η ίδια υποδυόμενη την…σκηνοθέτη και όλα γυρισμένα σε ένα δωμάτιο με μηδενικό σκηνικό. Γυρίστηκε σε 5 μέρες με σενάριο 15 σελίδων. Τα λέει η ίδια η σκηνοθέτης σε συνέντευξη αυτά…

Επί 80 λεπτά αναρωτιόμουν που θέλει να καταλήξει. Πουθενά δεν κατέληξε. Μα γιατί τη γύρισε , μονολογούσα.  Γιατί τέτοιο ξεφτιλίκι; Απλούστατο ! Για τον ίδιο λόγο που γύριζαν τις cult βιντεοσαβούρες στην Ελλάδα του ’80.  Follow the money..

Μα  έβγαλε αυτή η πατάτα λεφτά; Αν έβγαλε λέει; Εκατομμύρια!  Η συνταγή απλή.  Παίρνουν μια γνωστή λεσβία, γυρίζουν ένα trailer που προβάλλεται σε lesbian sites και περιοδικά και μετά –επειδή  ξέρουν πως η πατάτα ή ό,τι λαχανικό προτιμάτε ,δε στέκεται ούτε δυο μέρες σε αίθουσα- φτιάχνουν μια ιστοσελίδα και κάνουν ψηφιακές ενοικιάσεις και πωλήσεις με 5 έως 19 δολάρια διεθνώς. Από το καλοκαίρι το εν λόγω σκουπίδι ξεπέρασε τα 10 εκατομμύρια σε εισπράξεις…

-Καλέ , επειδή έχω ανάγκη για ρευστό τελευταία, μήπως να μαζευτούμε μια παρέα να γυρίσουμε ένα Greek lesbian movie ;  Γράφω και σενάριο άμα θέλετε. Τι λέτε για science fiction lesbian story;  Α, δε χρειάζονται λεφτά. Υπάρχει τρόπος : Γυρίζουμε το trailer και αναζητούμε μέσω ιστοσελίδας χορηγούς . 

Ναι … το κάνουν κι αυτό! Εκμεταλλεύονται τη ζήτηση για lesbian ταινίες και ζητούν από το κοινό τους να προπληρώσει το κόστος παραγωγής με δωρεές. Κι έτσι ανέξοδα , έχοντας πάρει τα λεφτά τους εκ των προτέρων , γυρίζουν ό,τι πατάτα ή  κούφια κολοκύθα τους καπνίσει μετά από κανα χρόνο... 

Να πω «Ξυπνήστε κορίτσια» ή «Ζήτω ο καπιταλισμός»,για να  κλείσω το θέμα; 

(Μα δεν είναι προφανές πως οι τελευταίες 2 παράγραφοι είναι σαρκαστικές και σκωπτικού περιεχομένου; Για όνομα της οσίας Λεσβίας...)

73. Lesbian pie

«Η πίτα θέλει υπομονή και το μουνί κυνήγι». Δεν είναι ακριβώς έτσι η λαϊκή ρήση , αλλά όποια πέτυχε μετά κόπου και βασάνων σε μουνί και πίτα , κατανοεί . Βασικά και το γλυκάδι θέλει την υπομονή του αλλά η πίτα γυρεύει κατιτίς παραπάνω για να πεις, πέτυχε. Όχι απλά γιατί διαφέρει σε υφή , άρωμα και γεύση. Αλλά γιατί συνδέεται με την εαρινή γη κι αισθήσεις που έχουν να κάνουν με τέχνες , που είναι κλάσεις ανώτερες και του πλέον θεάρεστου υπερμουνιού.

Όχι, δεν τα συνδέω εγώ η τζιβιτζιλού έτσι τα πράγματα. Μόνα τους έδεσαν απ’ τη στιγμή που η γιαγιά Ελένη μιλούσε για «υπομουνή» κι «υπομουνή» ως βασικό στοιχείο παρασκευής της παραδοσιακής χορτόπιτας το μεσημεράκι και μ’ έκανε να ξεκαρδίζομαι.

 -«Ξέρς γιατί του λαδώνουμι; Για να μην πετσιάσ’ το ζμαράκ. Να μειν’ μαλακό ,όσου να τ’ ανοίξουμι», διευκρίνιζε με στόμφο πλάθοντας επιδέξια τα ζυμαρένια μπαλάκια.

-«Να τα σκεπάσουμε με μεμβράνη», της πρότεινα.

-«Όχ!  Πιταμένα λεφτά. Του λαδάκ’ τα κρατάει πιο μαλακά». 

Άνοιγε τα φύλλα δίνοντάς μου συμβουλές, ενώ έτριβα ανοιξιάτικα χόρτα και μυρωδικά προσέχοντας την τεχνική της. Δοκίμασα να κάνω δυο τρία κι όσο μου έβγαιναν ολόστραβα, τόσο εκείνη ενθάρρυνε κι επιβράβευε.

-«Βγαλ’ του δαχτυλίδ’ , θα τρυπήσ’ του φύλλου. Έτσ’, μπράβου. Μην λυπάσι τ’ αλεύρ’. Απαλά. Θα μαθς. Έτσ’ μάθαμι κι μεις. Έτσ’ , μπράβου!»

Πήγα να τη φωτογραφίσω και γελούσε σαν την παιδούλα κάνοντας ντροπές.

-«Έτσ’ αχτένιστ’ σαν τ’ χαζιά θα μι βγάλς; Ασι μι τώρα, κουρίτσι μ’».

Και συνέχιζε σβέλτη να ανοίγει φύλλα εξιστορώντας περιστατικά της εφηβείας της.

Είναι μια διαδικασία που απολαμβάνω. Νοσταλγική , γήινη, ζεστή και μυρωδάτη. Όταν έχω χρόνο, επιστρατεύω τη γιαγιά Ελένη ιχνογραφώντας ένα φλας μπακ  εικόνων της εποχής που ζούσε η μάνα μου, που μιλούσε την ίδια πανέμορφη γλώσσα. Σίγουρα θα μάθω κάποτε να ανοίγω φύλλα, αξιοποιώντας την υπομονή περισσότερο από την αδημονία και το κυνήγι .

 Άραγε το ανηθικο δίδαγμα του ποστ είναι πως πρέπει με κυνήγι κι υπομονή να βρω μια λεσβία γλυκομούνα, που να ξέρει κι από πίτες;

72. αύριο μπαίνει η άνοιξη..

Σιχάθηκα να διαβάζω τοποθετήσεις για το bullying και τη θυματοποίηση ευαίσθητων και διαφορετικών ανθρώπων. Βιώνω επί μήνες την απώλεια ενός νέου,  ευαίσθητου ανθρώπου. Η ανθρώπινη απώλεια απαιτεί σεβασμό , γι αυτό ας σιωπήσουν οι ξερόλες των social media κι ας μάθουν να λένε το σωστό πριν γίνει το κακό.

Γράφω τούτες τις γραμμές γιατί ένα πρόσφατο περιστατικό με προβλημάτισε κι έδωσε αφορμή να διαγράψω κάποιους , που θεωρούσα φίλους. Άλλη μια απώλεια; Η αλήθεια είναι πως είχα καιρό να τους δω. Η κρίση άλλαξε πολλούς ανθρώπους. Ή έδειξε το πραγματικό τους πρόσωπο. Μια κοινή φίλη έχει ανάγκη. Πήγα να τους μιλήσω , γιατί ξέρω πως έχουν δυνατότητες. Δεν με άφησαν καν να αποσώσω το λόγο μου. Δεν μπορούσαν , λέει , γιατί έχουν άλλες προτεραιότητες .Είχαν να καμαρώσουν και για ένα επίτευγμα.

Να καμαρώσουν για το «άριστα» που πήρε ο γιος τους στην εργασία για το ρατσισμό.

 Σε λίγο άκουσα να τον ρωτάνε «τι φρούτο είναι ο φίλος του, που δεν μοιάζει και πολύ φανατικός άντρας και γιατί είναι τόσο κολλητοί τώρα τελευταία».

Τα δεκαεξάχρονα  στα γραπτά τους παπαγαλίζουν λέξεις -κλειδιά  όπως «ανοχή , προκατάληψη, στερεότυπα, σοβινισμός» και φράσεις  όπως « αποδοχή της ετερότητας» ,«κακά πρότυπα μίμησης».Το φάρμακο φυσικά για όλα είναι «η εκπαίδευση που συμβάλλει στην καλλιέργεια της κριτικής σκέψης» και μπλα μπλα…Έτσι τους συμβουλεύουν οι φροντιστηριάδες να γράφουν.

Για το ρατσισμό της ελληνικής οικογένειας εναντίον των ομοφυλόφιλων, ποιο είναι το φάρμακο άραγε; Ποιο είναι το φάρμακο απέναντι στο όνειδος , του να σε βάζουν δικοί σου άνθρωποι να μισείς ή να φοβάσαι το διαφορετικό; Ποιο είναι το φάρμακο απέναντι στην απάθεια των γονιών τους  , επειδή έχουν άλλες προτεραιότητες;

Φυσικά ,οι ίδιοι άνθρωποι , οι γονείς αυτών των δεκαεξάχρονων , το είδα με τα μάτια μου, στο facebοok εκφράζουν τη θλίψη τους για την απώλεια νέων , ευαίσθητων ανθρώπων…

Δεν ξέρω , αν κάποιοι έχουν πάθει εγκεφαλική βλάβη . Δεν μπορώ να δώσω απαντήσεις. Κοιτάζω μπροστά . Βλέπω γύρω μου και χαμογελαστούς ανθρώπους. Κι οι μέρες δείχνουν να ομορφαίνουν .

Αύριο μπαίνει η άνοιξη..

71.Κρυφές λεσβίες, παντρεμένες

-«Στα 43 μου μπορώ πλέον να ομολογήσω στον εαυτό μου πως είμαι λεσβία. Είμαι παντρεμένη κι έχω μία κόρη . Οι σεξουαλικές επαφές από την αρχή ήταν για μένα καθήκον. Δεν ένιωσα ποτέ πάθος ή απόλαυση. Αντίθετα με τη φαντασία μου πολλές φορές κάνω έρωτα με γυναίκες , χωρίς όμως να έχω βρει το θάρρος να κάνω κάτι με κάποια. Δεν θέλω να χαλάσω το γάμο μου. Ο άντρας μου είναι υπέροχος σύζυγος και πατέρας».

-«Εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο κατάφερα να πείσω τον εαυτό μου
να κάνει αυτό που πραγματικά θέλει, να παραδεχτεί επιτέλους αυτό που είναι.
Ήμουν παντρεμένη και χώρισα, ευτυχώς χωρίς παιδιά. Έχω σχέση με μια κοπέλα
και πρώτη φορά ανακαλύπτω τον έρωτα και το πως πρέπει να είναι επιτέλους τα πράγματα».

Είναι οι εξομολογήσεις δυο γυναικών που μου έστειλαν email. Πολύ ευγενικές κι οι δύο αναγνώστριες, απλά μου έστειλαν ανώνυμα τις εμπειρίες τους. Δυο διαφορετικές προσωπικότητες , δυο διαφορετικές συμπεριφορές , δυο Ελληνίδες λεσβίες , που παντρεύτηκαν.

Δεν μπαίνω στη λογική να κρίνω ή να δώσω συμβουλές . Ούτε έφτιαξα αυτό το μπλογκ για τέτοιο σκοπό. Δεν έχω και τις γνώσεις άλλωστε. Πιστεύω πως μόνο άνθρωποι με ειδίκευση, μπορούν να δίνουν κατευθύνσεις. Ευχήθηκα και στις δυο να είναι καλά , να ζουν όμορφα και χωρίς φόβο. Εξάλλου και οι δυο έχουν κάνει τις επιλογές τους. Φυσικά χαίρομαι για τη δεύτερη, γιατί ακολούθησε τη φύση της .

Ο λόγος που δημοσιοποιώ μέρος των επιστολών, είναι γιατί πιστεύω πως χιλιάδες γυναίκες –ειδικά στην επαρχία-βρίσκονται ή βρέθηκαν στη θέση τους κι ίσως κάποιες δουν την αντανάκλαση του εαυτού τους σ’ αυτά τα γράμματα. Χιλιάδες κορίτσια ακόμη και σήμερα ,που ενώ μπορούν να γνωρίσουν άλλες κοπέλες , να αποκτήσουν εμπειρίες , να ερωτευτούν και να ζήσουν με το ταίρι τους , προτιμούν να υποταχθούν στη λογική της παντρειάς.

Πολλοί οι λόγοι: Άλλες για να κλείσουν  στόματα, άλλες γιατί φοβούνται τη μοναξιά , άλλες γιατί απογοητεύτηκαν από την αρχική εμπειρία , άλλες γιατί έχουν επηρεαστεί από τα στερεότυπα. Υπάρχουν και πολλές που προτιμούν τη διπλή ζωή για τον κλασικό λόγο περί πίτας αδάγκωτης και σκύλου χορτάτου. Καθεμία κάνει τις επιλογές της.

Περπατώντας  με μια φίλη στους δρόμους της πόλης μου πριν λίγο καιρό συναντήσαμε μια συναδέλφισσά της. Μου έκανε κλικ ως «hidden μπιφτεκού» αλλά μιλούσε για άντρα και παιδιά  κι είπα μέσα μου πως λάθεψα.  Κάποια στιγμή πέρασε από μπροστά μας μια νέα γυναίκα , ψηλή, με τζιν, καρό πουκάμισο και κοντό μαλλί . Έπαιζε λυσσασμένα το μάτι της παντρεμένης. «Δε μοιάζει με την Ηρώ αυτή;» ρώτησε. Βεβαιώθηκα. Δε λάθεψα…όχι μόνο είναι λεσβία μα της άρεσαν κι οι soft butch. Μετά βίας κρατήθηκα να τη ρωτήσω αν της αρέσει  και η Rachel Maddow ...αλλά είπα μόνο «Τι κρίμα…»

Αυτή την έκφραση δεν χρησιμοποιούν κάποιοι  straight άντρες, όταν μια ωραία κοπέλα λέει πως προτιμά τις γυναίκες; "Τι κρίμα…"

70. δεν εορτάζομεν

Δεν είναι γιορτή σήμερα.

Ούτε ευκαιρία για μπαράκια και ταβέρνες.

Μην την αφήσουμε έκθετη στην εμπορευματοποίηση ,

σαν άλλες ημέρες μνήμης

που τις «διεθνοποίησαν» και τις «εορτοποίησαν» για να τις απαξιώσουν.

Που μας έμαθαν να σκορπάμε λουλούδια κι ευχές .

Μέρα διεκδικήσεων και διαμαρτυρίας είναι.

Μέρα που αναλογιζόμαστε, υψώνουμε γροθιά και φωνή ενάντια:

-στην έμφυλη βία και το πέπλο σιωπής

-στους 4.500 βιασμούς, που γίνονται ετησίως στην Ελλάδα και δε φτάνουν παρά κάποιες εκατοντάδες στη δικαιοσύνη

-στην ενδο-οικογενειακή κακοποίηση από το σύζυγο , τον πατέρα, τον αδερφό.

-στον ακρωτηριασμό εκατομμυρίων κοριτσιών με κλειτοριδεκτομή, για να μη νιώθουν απόλαυση και να αφοσιώνονται στην ανατροφή  παιδιών και ικανοποίηση των αντρών τους

-στη βαρβαρότητα εναντίον χιλιάδων κοριτσιών που η πορνεία ροκανίζει τα κορμιά τους στην ηθική χριστιανική κοινωνία μας

-στη διαπόμπευση και ευτελισμό των οροθετικών γυναικών

-στην εκμετάλλευση χιλιάδων ανασφάλιστων μεταναστριών

-στην εγκατάλειψη των άγαμων μητέρων

-στον αποκλεισμό των γυναικών από τα κέντρα λήψης αποφάσεων

-στην αορατότητα των λεσβιακών οικογενειών

-στις διακρίσεις ,το στιγματισμό και τη βία εναντίον των γυναικών παντού στην υφήλιο, που είχαν την τύχη να γεννηθούν λεσβίες..

Φοβάμαι μην ξεχάσω κάτι ,

μα όσα κι αν πω , 

πώς να χωρέσει μια σελίδα ,

μια μέρα ,

τόσους αιώνες βίας , σιωπής κι αδικίας..

69. οι 50 αποχρώσεις λεσβιών & gay

Χτες είδα ,πόσο τσίρκο μπορεί να είναι για κάποιους από μας η ζωή στην επαρχία. Όπως τα ζώα του τσίρκου, έξω από το φυσικό τους περιβάλλον, εκπαιδεύονται με βία και στερήσεις να κάνουν τσαλιμάκια κι ακροβατικά για να κερδίσουν μέρες επιβίωσης. Κι οι αδαείς θεατές νομίζουν πως χαίρονται…

Ετσι οι λεσβίες κι οι gay της επαρχίας υιοθετούν κώδικες της πουριτανικής επαρχιακής κοινωνίας . Μαϊμουδίζουν ετερο-δήθεν νόρμες και συμπεριφορές συμβατές με την κυρίαρχη κανονικότητα. Κι οι αδαείς θεατές νομίζουν πως χαίρονται…

Μαζευτήκαμε να δούμε το «fifty shades of Grey» καμιά δεκαριά άτομα μεταξύ των οποίων τρεις λεσβίες και δυο gay. Οκ , εδώ μια παρένθεση. Υποκλίνομαι στη Madonna. Η ταινία πράγματι "είναι σέξι για όποιον δεν έχει κάνει σεξ στη ζωή του". Θέλει ταλέντο για να γυριστούν τόσο ξενέρωτες και μη πειστικές kinky σκηνές. Από σεξ μηδέν κι από ρομάντζο τίποτα! Να τα καλά του απομονωμένου νησιού: Δεν έχει σινεμά , βλέπεις την πατάτα τζάμπα στο ίντερνετ και δεν κλαις τα 7 ευρώ σου!

Το θέμα όμως είναι το πώς το φιλοθεάμον κοινό – η παρέα μου- σχολίαζε τις υποτιθέμενες ερωτικές σκηνές . Οι πιο σεξιστικές ατάκες ακούγονταν από άτομα, που το ζυμώνουν στον αέρα το μπιφτέκι! Οκ ,γελούσαμε όλοι και λέγαμε χαζομάρες αλλά τόσες φιοριτούρες και βερμπαλισμοί που ακούστηκαν από έναν «σύντεκνο» και μια «συντρόφισσα» , δεν είχα ακούσει  στη ζωή μου . Λες και ήταν δεκαεξάχρονα, που έκαναν κοπάνα για να παν να δούνε τσόντα. Οκ , έπεισαν πως είναι straight! …Τις δυο που δεν ήξεραν. Και τις μόνες στις οποίες άρεσε η ταινία…

Κωμικοτραγικές σκηνές της βραδιάς. Κι εδώ είναι που κολλάει το «τσίρκο»: Πάω στην κουζίνα να πάρω μπίρα. Γυρνώντας βλέπω τον ένα gay να ενθαρρύνει τον πρωταγωνιστή με ιαχές τύπου «Δώστης κι άλλο , μεγάλε» , δίπλα του την ανυποψίαστη  straight να τον κοιτάζει λιγωμένη κι εκείνος να «καρφώνει» με νόημα τον άλλο gay απέναντι.

Δεύτερη σκηνή την ώρα που η πρωταγωνίστρια γδύνεται. Η έτερη τζιβιτζιλού δίπλα μου μονολογεί: «Σιγά το κορμί!» Και η άλλη άσχετη να συμπληρώνει : « Έλα ντε. Δεν μοιάζει με γκέι ο τύπος;». Μα πώς να κρατηθώ η έρμη για να μη συρθώ στα τάρταρα απ’ το γέλιο;

Η  θετική απόχρωση…Το φως κι η ζέστη πήραν τ’ απάνω τους . Σε κανα μήνα φεύγω από δω κι αυτό κάνει τις μέρες πιότερο φωτεινές. No more circus. Ξαναγυρίζω στην αγνή ζούγκλα της πόλης. 
(Η φωτογραφία είναι άσχετη με την ταινία. Ταιριάζει όμως με τον αριθμό ανάρτησης. )

68.μουνάκια έξω λοιπόν!

Η google  απέσυρε την απαγόρευση δημοσίευσης σεξουαλικού περιεχομένου στον μπλόγκερ. Μουνάκια έξω λοιπόν! Και βυζάκια ! Και κωλαράκια!

Να  σοβαρευτώ τώρα , γιατί ίσως κάποιοι δεν αντιλαμβάνονται το χιούμορ μου. Θεμιτό είναι να μην αποδέχονται  και το λεξιλόγιό μου. Αν συμβαίνει αυτό , απλά έχουν την ελευθερία επιλογής, να κλείνουν το παραθυράκι του ιστολογίου.

Είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν πως όχι μόνο στο διαδίκτυο αλλά παντού πρέπει να προστατεύεται η ελευθερία έκφρασης. Αυτή ουσιαστικά με ενδιαφέρει. Η ελευθερία έκφρασης.

Η πολιτεία ,οι εταιρείες και οι γονείς μπορούν και πρέπει να προστατεύουν τα μικρά παιδιά από περιεχόμενα που έχουν να κάνουν με πορνογραφικό υλικό χωρίς χαζές απαγορεύσεις στα μπλογκς. Το διαδίκτυο όμως δεν μπορεί να έχει περιορισμούς στην έκφραση. Από κει κι έπειτα ενήλικοι άνθρωποι είμαστε και μπορούμε να απομονώνουμε ό,τι φαίνεται περίεργο.

Σε αρκετά μπλογκς με λόγο και εικόνες σεξουαλικού περιεχομένου, υπάρχουν αληθινά μαργαριτάρια, που αν δεν υφίστατο η ανωνυμία και αυτή ακριβώς η ελευθερία , δεν θα μπορούσαν να δημοσιευτούν.

Αναλογίζομαι ,πόσο γελοίο θα ήταν, να μας απαγόρευαν να αναδημοσιεύουμε αποσπάσματα έργων τέχνης, όπως ο «Μέγας Ανατολικός» του Εμπειρίκου , ποιήματα του Μπουκόφσκι, ταινίες του Παζολίνι ή άλλα αιρετικά θεατρικά έργα , γιατί έχουν σεξουαλικό περιεχόμενο….τράτζικ!

Και για να γελάσουμε λίγο παρακάτω είναι οι λέξεις –κλειδιά που οδήγησαν κάποιους και κάποιες στο μπλογκ μου τη βδομάδα που πέρασε. Αυτό το «η γυναίκα μου είναι λεσβία» μάλιστα ,το έχουν ψάξει πολλοί…

Λέξεις-κλειδιά αναζήτησης

Καταχώριση
οι επώνυμοι γκει και λεσβιες της Ελλάδας
το μουνι και το σχημα του
gay και λεσβίες ελληνες
η.γυναικα.μου.ειναι.λεσβια
λεσ να ειναι λεσβια
λεσβια στην θαλασσα
λεσβιες διασημες
μουνια με τριχες

67. μουνάκια τέλος ;

Οι μέρες είναι βροχερές, έχω πήξει στη δουλειά ,τα οικονομικά χάλια και η διάθεση τόσο νορμάλ, όσο κάθε λεσβίας σε έναν τόπο δίχως δυνατότητα ακόμη και για φλερτ. Σα να μην έφταναν αυτά , να είσαι δηλαδή και πηγμένη και άφραγκη και αγάμητη, έρχεται το μήνυμα ότι «ο μπλογκερ από τις 23 Μαρτίου θα απαγορεύει την προβολή σεξουαλικού  περιεχομένου». 

I beg your pardon? Τι εννοεί  καλέ, ο ποιητής;

Κοιτάζω σε άλλο μπλογκ. Εκεί δεν έστειλαν ειδοποίηση. Οκ , το πήρα το μήνυμα αλλά έχω απορίες, πανάθεμά με… Εδώ  μέσα, μόνο δυο τρεις γυμνές φωτογραφίες έχω βάλει. Άντε και κάτι μουνιά σε δυο σουρεάλ κείμενα στις αναρτήσεις 16 και 19 . Αυτά ήταν το άσεμνο περιεχόμενο; Πορνό δεν έβαλα ποτέ. Δεν το θεωρώ ανήθικο. Απλά δε μου αρέσει.

Ω, ωιμέ! Μουνάκια τέλος λοιπόν;

Και για να εξηγούμεθα, απαγορεύεται να βάζω φωτογραφίες μόνο ή και να γράφω για μουνάκια; Οι σύνθετες λέξεις , όπως γλειφομούνι , πλακομούνες, μουνοθύελλα είναι οκ; Αν τα μουνάκια είναι ζωγραφιστά τύπου comic ή σε κολλάζ επιτρέπονται ή πιάνονται  κι αυτά για άσεμνα; 

                         Αυτό δηλαδή το γλειφομούνι θα είναι σεμνό;

 Και αυτό από κάτω θα είναι απαγορευμένο γιατί θα θεωρείται άσεμνο; 

Δηλαδή, αν αναρτήσω τον πίνακα του Κουρμπέ «Η προέλευση του κόσμου» για τον οποίο η γαλλική κυβέρνηση μέχρι νόμο ψήφισε ,για φορολογικούς λόγους, δημοσιεύω  κάτι inappropriate; Προσωπικά, το μόνο inappropriate που βρίσκω στο εν λόγω έργο είναι οι πολλές τρίχες αλλά τέλος πάντων, είχε άλλη άποψη ο δημιουργός. Ή μήπως επειδή είναι έργο τέχνης εξαιρείται; 

  Και γιατί να μη θεωρείται έργο τέχνης μια σύγχρονη φωτογραφική απεικόνιση ενός αιδοίου;
Στα κείμενα τι γίνεται; Κι εκεί λογοκρισία;  Ή γράφουμε ελεύθερα; Δηλαδή αν γράψω…

«Πίεζα με τη γλώσσα μου και ρουφούσα την κλειτορίδα της καθώς παράλληλα βύθιζα ανάμεσα στα ερεθισμένα χειλάκια της με το ένα μου χέρι δυο δάχτυλα ,ενώ  με το άλλο χέρι έβαζα ένα δάχτυλο στο κωλαράκι της κι εκείνη βογκούσε από ηδονή φωνάζοντας δυνατά ‘ααχ, ναι κι άλλοο’ μέχρι να χύσει το μουνάκι της » , θα είναι … άσεμνο και αισχρό αυτό το κείμενο;

Απορία : Η παλαιά και καινή διαθήκη θα είναι "appropriate" κείμενα;

Θα συνεχίσουν δηλαδή να υπάρχουν σε μπλογκς τα «ιερά» αυτά βιβλία, που μιλούν για γενοκτονίες , για βιασμούς παιδιών , για αιμομιξίες , για προτροπή μαθητών από τον Ιησού να μισούν την οικογένειά τους , τους φίλους ,ακόμη και τον ίδιο τους τον εαυτό ,για να συνεχίσουν να είναι μαθητές του; 

Τι λέτε, καλέ;

Απορία δεύτερη: Πόσο ασέξουαλ και ηλίθιοι μπορεί να είναι οι άνθρωποι της google που πήραν τέτοια απόφαση;